تماشاگر

مامان برام یه شلوار گرفته. می‌گه خوبه اندازه ش؟ می‌گم آره الان خوبه، اما سال دیگه بهم تنگ می‌شه. بابا می گه سال دیگه چیه؟ با این وضعی که تو شکمت باز شده، این شلوار دو ماهم دووم نمیاره! چپ چپ نگاش می‌کنم، می‌گه چیه؟ من یه موقعایی سر شام یه خورده خودمو تکون می‌دم که فکر نکنی مُردم، بیای منم بخوری! 

دو هفته نمی‌گذره از روزی که به خاطر غم فراغ بی افش داشت گوله گوله اشک می ریخت، امروز داره از عشق جدیدش حرف می زنه. 

داشتم از مدرسه برمی گشتم خونه.

در عجبم که چه طور مسئولین مدرسه هنوز با مدرسه آمدن بعضی بچه ها مشکلی ندارند.

مولودی بود و من گریه می کردم. 

شاید باورتون نشه، اما انگار توانایی مغز من وقتی که می خوام برای نماز بیدار شم، صد برابر می شه.

اگه مردم حلالم کنید.

سلامی بلند بالا بر هیک عزیزم!

بتونم برم یکی از این تئاترایی که رو صحنه ن رو ببینم.

نگاهم را به نگاهش قفل می کنم و یادم می رود که بقیه بچه ها هم سر کلاس هستند. «خب... تنهایی چیزیه که به بودن و نبودن بقیه ربط داره؛ مثلا تنها بودن یعنی با خودت باشی و هیچ کس دیگه ای دور و برت نباشه. هم می تونه خوب باشه و هم بد. می تونه انتخابی باشه. وقتایی که مامانم و داداشم سر کار باشن، من تنهام ولی مشکلی ندارم.» آب دهانم را به زور قورت می دهم و توی صندلی ام جابه جا می شوم. «اما بی کسی هیچ وقت انتخابی نیست، ربطی هم به این نداره که کسی پیشت باشه یا نه. وقتی تنها هستی ممکنه حس بی کسی هم داشته باشی اما بدترین نوع بی کسی، وقتیه که توی یه جمع بزرگ تنها باشی یا حس کنی که هیچ کسی رو نداری.»