دارم یه سریال کره‌ای میبینم، اولین سریالی که تلویزیون نشونش نداده و خودم دارم می‌بینمش.
از دیدنش یه حس عجیبی دارم، چون واقعا داره آزارم میده، کار از مثلث عشقی گذشته تو این سریال، تبدیل شده به یه چندضلعی عشقی که تعداد اضلاعش از دستم در رفته. و چیز دیگه‌ای که اذیتم میکنه، اینه که حس میکنم اثر ارزشمندی نیست، اما خب درگیر داستانش شدم و باید بفهمم تهش چی میشه.
این همه رو گفتم که به چی برسم؟
داشتم به این فکر میکردم چی شده که چند سالیه که کره‌ای‌ها این قدر مطرح شدن؟ هم تو موسیقی، هم تو سینما، هم تو مد و لباس و غیره؟ چی شده که این کمپانی‌های عجق وجقی که نمی‌دونم اصلا چی کاره‌ن، دارن گُر و گُر خواننده و بازیگر معرفی میکنن؟ اکسو و بی‌تی‌اس که الان تو کل دنیا این فدر پرطرفدارن، از کجا اومدن؟ یهو چی شد که دیروز خبری ازشون نبود و امروز از هر سی تا نوجوون(پسرا رو نمی‌دونم، دخترا رو می‌گم)پونزده‌تاشون یا آرمی و اکسواِلن، یا شیفته سریال‌های کره‌ای؟ قطعا یه فکر بزرگ پشت ایناست. من یه عالمه آدم می‌شناسم که نمی‌دونن موسس سلسله افشاریان کی بود، اما همه تاریخ کره رو کامل از حفظن و می‌تونن دونه به دونه سلسله‌ها رو براتون نام ببرن و درموردشون توضیح بدن. آدمایی که به جای "ه"، می‌نویسن "ع" و انگلیسی رو هم خیلی خوب بلد نیستن، اما کاملا به زبان و خط کره‌ای مسلطن، فقط چون بتونن آهنگا رو راحت‌تر گوش بدن و فیلما رو راحت‌تر ببینن و یه روزی هم مهاجرت کنن برن کره، چون تبدیل شده به یوتوپیا و انگار اونجا همه چی هست و کلا خیلی خفنه.
و میبینم که کره‌ای‌ها دارن با چه شدت و حدتی تلاش میکنن برای مطرح کرذن خودشون در سطح جهان، اون وقت ما چی کار می‌کنیم؟
بله بله، یه ایرانی نباید ماهواره ببینه، چون برای مغزش ضرر داره و هزار تا چیز دیگه که خب من هم باهاشون موافقم، چون دیدم تاثیرش رو روی آدمای اطرافم. خب باشه، اشکال نداره، ما ماهواره نمی‌بینیم، می‌زنیم تلویزیون ایران. چی داره؟ هیچی! رسما و عملا هیییچی!! سریالای تکراری‌ای که هرکدوم هزار و شونصد بار پخش شدن و حتی اگر یکی دو بار اول جذاب بودن، الان دیگه نیستن. هزار تا مسابقه خواننده‌سازی و دوبلورسازی و بازیگر‌سازی و غیره. تو بقیه شبکه‌ها هم یا اخباره، یا دو نفر نشستن دارن باهم حرف می‌زنن. تنها امید ما میشه بعضی سریالای شبکه سه که گاهی صرفا از روی بیکاری و موجود نبودن هیچ آپشن دیگه‌ای می‌بینیمشون، یا فیلمای سینمایی‌ای که نمایش با هزار تا سانسور نشون میده. بعله.
بریم سراغ موسیقی‌مون. گفتم کره بندایی مثل بی‌تی‌اس و اکسو رو معرفی کرده که تا الان چندین و چند جایزه جهانی گرفتن و علاوه بر محبوبیت بین عامه مردم، نظر منتقدین رو هم به خودشون جلب کردن. ما چی؟ معلومه، ما هم حامد همایون و ماکان‌بند و بهنام بانی و حمید هیراد رو داریم! خواننده‌های یه‌شبه‌ی بی‌استعدادی که جفنگ می‌خونن و بعضا میرن تو کنسرتشون لب می‌زنن. خواننده‌هایی که فقط چهار تا نوجوون بی‌سواد تازه‌به دوران رسیده طرفدارشونن(قصد توهین به هوادارها رو ندارم، فقط دارم حقیقت رو می‌گم)، و حتی یه منتقد یا صاحب‌نظر این عرصه رو پیدا نمی‌کنی که تشویقشون کنن.
و من با خودم فکر میکنم، مردم خودمون پیشکش، ما چی کار کردیم برای مطرح کردن فرهنگمون در سطح جهان؟ واقعا چی کار کردیم؟
پ.ن. عنوان، اسم همون سریال مذکوره.
ناشناس |
۱۱ بهمن ۹۷ ساعت ۱۰:۵۹
