تماشاگر

+مثلا شما اگه بخوای منو تو چند کلمه توصیف کنی، چی می‌گی؟

-هوم، قانعی... منطقی هستی...

+منطقی؟ آخرین صفتی بود که فکر می‌کردم کسی بهم نسبت بده!

-هستی به نظرم. و اینکه... زرنگی!

+زرنگ؟ جان من؟ معمولا یه چیز دیگه می‌گی که!

-نه، ببین منظورم یه چیز دیگه‌ست. مثلا اگه قرار بشه همه برن برسن به نقطه آ، تو جزو اولین نفراتی هستی که می‌رسن. اما اگه الزامی تو رفتن وجود نداشته باشه، از جات تکون نمی‌خوری. 

+اوه، صحیح!

پ. ن. یک. نظرات فائزه متفاوت بودن: خشونت‌دار، بداخلاق، مسخره، درس‌دیربخون... :|

پ. ن. دو. حالا الان حالش خوب بود. یه موقع دیگه می‌پرسیدم، احتمالا علاوه بر اینا می‌گفت: شلخته، تنبل، بی‌غیرت(اینو وقتایی می‌گه که یه کاری رو چند بار می‌گه انجام بده و من انجامش نمی‌دم. حالا نمی‌دونم چه ربطی به غیرت داره:/)...

پ. ن. سه. درمورد خودتون، یا من، اگر دوست داشتید، چند کلمه بگید. 

همیشه، هروقت به خودم جرئت اظهار نظر می دادم، آنجا نشسته بود. پوزخند می زد و می گفت: "آه سولویگک خام، تو از دنیا چه می دانی مگر؟ چند سالت است؟ چه قدر از این دنیا را دیده ای؟ هان؟" و من هم خفه می شدم. دیگر حرفی نمی زدم. نه از عشق، نه از معنای این زندگی. نمی گفتم که چه قدر از فلسفه وحشت دارم، در عین این که عاشقش هستم. درمورد کتابهای گنده اظهار نظر نمی کردم، به قول او جوانک خامی مانند مرا چه به این کارها؟ و او با لبخندی دست روی سرم می کشید و می گفت: "آفرین دختر خوب. صبر کن، کمی که بزرگتر شدی می توانی حرف بزنی. می توانی احساس کنی. می توانی جایی، بالاخره یک جایی دستت را بلند کنی و بگویی من هم همین طور، بدون اینکه من با آرنج بزنم توی پهلویت. یک روزی می رسد که این چسب را از روی دهانت بر می دارم، قول می دهم. هنوز پانزده سالت بیشتر نیست دخترک ساده من. بچه ای. صبر کن، صبر."

از دستش خسته شدم.

همین چند روز پیش بود.

دستش را پس زدم و چسب را از روی دهانم برداشتم. سرش داد زدم.

_نه! دیگر خفه نمی شوم! خسته ام کردی. دیگر نمی کشم. خب که چه؟ پانزده سالم است که باشد! من هم حق زندگی دارم. حق حرف زدن. من حرفم را می زنم حتی اگر تو بدت بیاید. الان هم مزاحمم نشو. می خواهم بروم و توی خیابان بدوم و داد بزنم.

گردنم را گرفت و گفت: "فکر کردی به همین سادگی ست؟ می خواهم بروم داد بزنم؟ زرشک! یادت رفته که هستی؟"

یادم نرفته بود. من از اول هم نمی دانستم که هستم. اصلا نمی دانستم معنی "کسی بودن" چیست.

اما امروز، پیرزن جان... بنشین سرجایت، برای یک بار در زندگی ات هم که شده زبان به دهان بگیر و گوش کن. من حرفم را می زنم. حداقل امروز، حداقل اینجا.

با کمال احترام، گور بابایت! چه کسی از فردا خبر دارد؟ خود تو، پایت لب گور است. همین امروز و فردا شاید افتادی مردی. چون جوانم، نباید احساس کنم؟ شاید حق با تو باشد. شاید تعریف من از عشق، با تو فرق داشته باشد، اما مگر همین نیست که خاصش می کند؟ اگر قرار بود شکلات باشد که هرکس برود و از مغازه یک دانه اش را بخرد مگر اینی می بود که الان هست؟ شاید عده ای به لجن کشیده باشندش، شاید اسمش را لکه دار کرده باشند، اما مگر آدم های حقیر می توانند چیزی از ارزشش کم کنند؟ هان؟ آزادی بروی از هرکه می خواهی بپرسی!

بنشین به حرف هایم فکر کن پیرزن. مرا دست کم گرفته ای. من دیگر حق زندگی کردن را از خودم نمی گیرم. دیگر جلوی روی خوشبختی سد نمی سازم و به بخت بدم نمی گریم. حتی اگر این خوشبختی آنی نباشد که تو می گویی. حتی اگر به قول تو، پایان این خوشبختی هم بدبختی باشد. این را هم می گذارم کنار بقیه منفی بافی های لعنتی ات. من می خواهم وقتی همسن تو شدم، خاطره در ذهنم داشته باشم، نه حسرت. نمی خواهم آن پیرزن غرغروی بیخودی بشوم که یک گوشه نشسته و مثل تو فقط وراجی می کند. نمی خواهم، حتی اگر قیمتش فراتر از چیزی باشد که بتوانم بپردازم. بنشین و تماشا کن، من راه خودم را می روم. حتی اگر شده خرکشت می کنم، حتی شده جایت می گذارم، اما این راه را می روم! بنشین و تماشا کن، بنشین.

+شاعر می دانی چه می فرمود؟ می فرمود که: Why can't I say that I'm in love? I wanna shout it from the rooftops! I wish that it could be like that... why can't it be like that? 'cause I'm yours.

آه که چه شاعر بافهمی...

+فعلا خداحافظ پیرزن، بام را که بی خیال، نمی توانیم برویم. دویدن توی خیابان هم که دل شیر می خواهد که از بد حادثه و از شانس تو، من ندارمش. من می روم توی خانه بدوم و داد بزنم.

صبح که رفتیم مدرسه. تا ساعت یک ربع به نه ول معطل بودیم. تازه اون موقع با سلام و صلوات برنامه شون رو شروع کردند. عجب برنامه درازی هم بود، اه! اعصابمون خرد شد. از بچه ها هم جدا بودم و چنان آفتابی بود که از کیف ها و لباس هامون بوی اتو بلند شده بود. دوری که اون طرف داشت از درون گریه می کرد، ملی هم تک افتاده بود تو یکی از کلاسای تجربی و طوطی و هانی لمون* هم باهم توی اون یکی کلاس تجربی بودن. یه حاج آقای خفنی هم آورده بودن که حرف بزنه برامون. خیلی بچه باحالی بود، گفت به عنوان هدیه روز اول مهر، حرف نمی زنم. زودتر برید توی کلاس. اینو که گفت صدای دست و سوت بلند شد. اومدیم بریم سر کلاس. تازه، شربت پرتقال هم خوردیم، با شیرینی کشمشی. البته من کشمش هاشو نمی خورم، دوست ندارم. 

توی کلاس چند نفر بودیم؟ سی و هفت نفر!!! زورشان اومده بود دو تا کلاسمون بکنن و البته تا حدی بهشون حق می دم، نمی صرفید. تا لب تخته آدم نشسته بود و تازه چند تا غایب هم داشتیم_که البته با حساب غایبین می شیم سی و هفت نفر_و اون وقت دوری بیچاره توی کلاس ریاضی، فقط پونزده نفرند! اولش فکر کردم خیلی خفنه خب، اما نیست. حالا می گم چرا.

زنگ اول که معلم تاریخ اومد توی کلاس و از این حرف های روز اولی دیگه. بچه ها ماشاءالله معدل بالا زیاد دارن، اما بی فرهنگ هم توی کلاس کم نیست:/. عیبی نداره، ما می گذرانیم. معلم خوبی به نظر می رسید و این رو دارم می نویسم که چند وقت دیگه ببینم اون اول نظرم راجع به معلم ها و بچه ها چی بوده. زنگ دوم هم زبان. با همون معلم چندش آور سال پیش، اه، اههه! هعی. تازه کتابامونم ندادن، مسخره ها. گفتن شنبه. بعله، دو روز دیگه هم علافیم. ما را که خیالی نیست، جزء از کلمان را می خوانیم. می خواستیم کتاب تست یا بوستان هم با خودمان ببریم که گفتیم ولش کن، از همین اول بهمان انگ خرخوان بودن می زنند.

زنگ خورد. اومدیم بیرون. یکهو دوری گفت: من می خوام مدرسه مو عوض کنم. ما هم همین طور تعجب که چرا؟ به چه دلیل؟ گفت کلاسمون مثل قبرستونه و خالیه و هیچ کس نیست و اونایی که هستن هم به زور اومدن و وسط کلاس، همین روز اول یکی شون با گریه دوید بیرون_که البته این حرکت به نظر من یه کم زیاده رویه_که من این رشته رو نمی خواستم. نمی دونم، یه جورایی بش حق می دم. خیلی سخته. تازه با اون بچه های چندش!! یکی شون هست که الان دقیقا یک ساله دماغش رو چسب زده که مثلا من عمل کردم! حالا شاید واقعا کرده، ولی آخه لعنتی، یک سال؟ چه خبره؟ تازه خودم دیدم که جلوی ناظم و معاون چسبه رو می کنه:/. 

تازه، اینو گوش بدید! نشسته بودم داشتم کتاب می خوندم، حرف های پشت سری هام رو هم می شنیدم. یکی شون برگشت گفت: این خانم فلانی که اومد، معلم اجتماعی بود دیگه؟ بعد اون یکی گفت نه، فکر کنم امسال جدا شدن. بعد اون یکی گفت که ای کاش معلم مدنی(!)مون معلم خوبی باشه. یعنی قشنگ معلومه که... ای خدا!! تازه در ادامه صحبت هایشان فرمودند که ای بابا، حالا من محسن رو چه طوری ول کنم؟ درس داریم یه عالمه! و من گفتم لابد محسن دوست پسرشه و تعجب کردم که چه قدر رابطه شون محکمه اصلا! بعد کاشف به عمل اومد که منظورش محسن ابراهیم زاده بوده:/. من واقعا فکر نمی کردم کسایی هستن که لایو کنسرت محسن ابراهیم زاده دانلود می کنن و می بینن!! اصلا من دیدن لایو کنسرت رو زیاد درک نمی کنم کلا، تا به حال هم فقط دو تا دونه دیدم، ولی آخه بهنام بانی و ماکان بند و محسن ابراهیم زاده؟ جان من؟

هعی. 

فردا هم قراره با بچه ها بریم کتابخونه رو آنالیز کنیم که ببینیم خوبه یا نه و عضو شیم و اینا. بعیده مامان اجازه بده، اما اگر اجازه بده، می خوام به دوری و هانی لمون بگم و اگه اونا هم نیومدن، خودم اون دو روز هفته رو که ساعت دوازده و نیم تعطیل می شیم برم کتابخونه و درس بخونم. ممکنه جوگیری اول سال باشه، اما می خوام از این جوگیری حداکثر استفاده رو ببرم!

*از این به بعد به جای عین همکلاسی می گم هانی لمون که با عین دخترعمو قاطی نشن. می دونم درستش هانی لمنه، اما لمون برام جالب تره. =)

به نام خدا

یک. کتاب خواندیم! در این تابستان، حدودا بیست و پنج الی سی کتاب خواندیم. گرچه هدفمان بیشتر از این حرفها بود، اما این سفر آخری اوضاع را کمی مختل کرد. علاوه بر آن، آن انرژی ای که ما سر خواندن کویر گذاشتیم_که هنوز هم تمام نشده، اما نصر من الله و فتح قریب_اگر برای کتاب های دیگر گذاشته بودیم، به جای بیست و پنج سی تا کتاب، می شد سی سی و گنج تا کتاب، اما خب بی خیال. می خواستم خوب هایش را بگویم، دیدم حسش نیست. خودتان بروید اینجا ببینید اگر خواستید.

دو. فیلم دیدیم! مقدار زیادی فیلم و سریال در این چند وقت دیدیم که خیلی هایشان البته به لعنت خدا نمی ارزیدند و خیلی ها هم مسخره بودند_آخر این ex machina چه بود؟_که مسخره ها را نام نمی بریم، چرا که آبرویمان هم در خطر قرار می گیرد. اما اگر خوب ها را بخواهیم نام ببریم...ِ

Divergent! چنان فیلم محشری بود که... اصلا... بغض امانم نمی دهد! نه شوخی کردم، امان می دهد. اما جدا فوق العاده بود و به صرافت افتاده ایم که از زیر سنگ هم شده کتابش را گیر بیاوریم و بخوانیم. یک سری سه قسمتی بود که قسمت چهارش معلوم نیست کی قرار است ساخته شود، یا اصلا قرار است ساخته شود یه نه که قسمت اول واقعا محشر بود، دومی خوب بود و سومی بد نبود.

Blindspot! این یکی سریالی ست که نصف فصل اولش را دیده ایم فعلا و این هم بسی عالی ست. اگر به ماجراهای پلیسی، کارآگاهی، جنایی علاقه دارید، پیشنهاد می شود. کلا درمورد اف بی آی و این چیزهاست. آه که دیروز یک اتفاقی برای شخصیت موردعلاقه مان افتاد و دچار منتال بریک دون شدیم و نیم ساعت به دیوار خیره شده بودیم و زیر لب می گفتیم: چرا؟ البته بعد از این نیم ساعت کاملا خوب خوب شدیم، اما هعی، چرا؟

Noragami! این یکی یک انیمه سریالی ست. تنها انیمه سریالی ای که به جز این دیده بودیم، دیابولیک لاورز بود که خزعبلی بیش نبود. به قول دوری، انیمه ای کاملا دخترانه و لوس. یک دختر تک و تنها که بین ده دوازده تا پسر زیبا گیر افتاده است و بسی هم احمق تشریف دارد! آن را که کلا ندیدیم، به جز چند قسمت. چرت بود دیگر. اما این نوراگامی چیز خوبی بود. علاوه بر جالبیت هایی که داشت، آدم را با فرهنگ کشورهای دیگر آشنا می کرد. حالا هرچند که توی کت آدم هم نرود، اما خب جالب بود.

Stranger things! گرچه فقط فصل سومش را توی تابستان دیدیم، بقیه اش را قبلا دیده بودیم. اصلا درمورد این سریال نباید حرف زد، بس که خفن است! اه! یک پستی هم درمورد این می نویسم در آینده.

و تعدادی فیلم دیگر که یادمان نیست و در این مقال نمی گنجد.

سه. کمی هم درس خواندیم! این یکی انقلابی بود که نگو. درست است که زیاد نخواندیم، اما باز هم از هیچ بهتر بود. برای شروع... فهمیدید داریم به خودمان دلداری می دهیم؟

چهار. اینترنت را جویدیم! البته خودمان هم هنوز نمی دانیم چگونه، چون کلا هیچی دانلود نمی کردیم و اینها، اما در این سه ماه تابستان، هفتاد گیگ اینترنت را خوردیم و یک آب هم رویش. صد البته که عذاب وجدان هم داریم به خاطرش، اما جدا نمی دانیم چه طور؟ اصلا ما که کاری نکردیم!! نمی دانیم... هعی!

پنج. فهمیدیم که سر راهی هستیم! امروز از سرجایمان بلند شدیم و رفتیم سر سفره و بساط آش و اینها. بعد گفتیم که: دختر، چرا ماست برایمان نیاورده ای؟ که مادر از آن سو ندا داد که مگر نگفته بودیم تو بچه سر راهی هستی؟ آه از نهادمان بلند شد که به راستی از آغاز می دانستیم بچه این خانواده نیستیم و از همان روزی که این_به دختری که سر سفره نشسته اشاره می کند_به دنیا آمد، فهمیدیم که بیشتر دوستش دارید و هر روز رفتیم روی بام و گریه کردیم و انتظار پدر و مادر واقعی و خیلی پولدارمان را کشیدیم، بله! چه طور توانستید این همه سال به ما دروغ بگویید؟ که حضرت مادر با خونسردی فرمودند که کدام دروغ؟ ما از همان اول گفتیم که زمانی که هر دو دانشجو بودیم و آن پدرت سربازی نرفته بود و خانه نداشتیم و شغل نداشتیم و در شهر غریب بودیم، عقلمان پاره سنگ برداشته بود و رفتیم از پرورشگاه یک بچه گرفتیم و آوردیم.

شش. ول گشتیم کلا.

خلاصه که عملکردمان در این تابستان خوب نبود، اما بد هم نبود_وی هنوز دارد خودش را قانع می کند_و با لطف خدا سعی داریم از فردا زندگی سالمتر و بهتری را آغاز کنیم. 

از اتاق فرمان اشاره می کنند که زهی خیال باطل، شما همان کرمی که بودید خواهید ماند!

این بود تابستان ما.

+دیگر حوصله نداشتم درمورد ابعاد احساسی فکری اخلاقی اش صحبت کنم. خودتان از پست های قبلی و بعدی این اطلاعات را استخراج کنید، آفرین بچه های خوب.

+اینترنت ندارم و کلی کار اینترنتی! سه چهار تا معرفی کتاب و یادداشت نوشتم که باید به دست افراد مختلف برسونم، اما اصلا به تلگرام وصل نمی شه. نمی دونم چه خاکی تو سرم بریزم، دویست سیصد مگ هم بیشتر نمونده از این نت همراه مامان. هعی!

+صفحه چتم با دوری رو اگر ببینی، از چند روز پیش مدام اون گفته دو روز موندهههه، منم گفتم آرهههه با ایموجی رقص. فرداش من گفتم یه روز موندهههه، و همین بساطا دیگه. اگر بچه های مدرسه اینا رو بفهمن احتمالا جفتمون تو کلاسای جدیدمون مطرود واقع می شیم. :/ خب چو کنیم؟ دلمان برای مدرسه تنگ شده، شاخ که نداریم!

+صورتم چنان آسفالت شده که نگوووو!! یعنی حتی بدتر از عروسی دایی اینا، دیگه خودتون ببینید وضع چه قدر وخیمه.

+بابا اون شب می‌گه شبیه تام کروز شدی. می‌گم تام کروز؟! می‌گه آره. تازه، شبیه اون پسره چی بود تو خانواده دکتر ارنست... تام تام! شبیه اونم شدی. 

حالا شباهت بین من و تام کروز هیچی، بین من و تام تام هم هیچی، موندم تام کروز و تام تام چه شباهتی باهم دارن😂؟ 

مامان هم برگشته می‌گه شبیه جوونیای مایکل جکسون شدی. :/

یعنی آدمی رو پیدا نمی‌کنید که اینا به من نسبت نداده باشن! 

+دیگه چیزی نموند که بگم...؟

لبخند زدم و در جوابش تایپ کردم: "خداحافظ، مواظب خودت باش."

موبایل را کنارم گذاشتم. باد پرده سفید روح مانند را در تاریکی شب تکان می داد و صدای جیرجیرک های حیاط قالب شده بود به صدای ماشین های بیرون که تک و توک رد می شدند. به سرفه افتادم. آن قدر سرفه کردم که از نفس افتادم. دستم را روی تشک تخت گذاشتم و به سختی از جا بلند شدم و به سمت آشپزخانه رفتم. لیوان دم دست نبود، بطری را از توی یخچال بیرون آوردم و سر کشیدم. یادم افتاد که مادر چه قدر از این حرکت متنفر بود . زهرخندی کردم. خب، "بود". "بودِ" ماضی بعید. اگر هنوز هم کسی در این خانه ی لعنتی به جز من زندگی می کرد، از صدای سرفه های شبانه ام تمام این سه هفته را نمی خوابید.

سرفه ها که به مدد آب کمی آرام گرفتند، به اتاقم برگشتم و روی تخت دراز کشیدم. تصویرش ناگهان پشت چشم هایم نقش بست که خوابیده بود. توی خیالم موبایلش کنار دستش بود. دوباره پیام آخرم را ندیده خوابش برده بود. دخترک خوابالود... تو نبودی چه طور هنوز لبخند می زدم؟ پلک هایم روی هم افتادند. همین خواب را هم مدیون توام.

شب از نیمه گذشته بود که با سرفه از خواب پریدم. دستم را جلوی دهانم گرفتم و سرفه کردم و سرفه کردم. گیج خواب بودم و حال دوباره آب خوردن را نداشتم. کمی که آرام گرفتم، دستم را پایین آوردم. تاریک بود، اما نه در حدی که تیرگی کف دستم را نبینم. با سرفه های آرام از جا بلند شدم و لامپ را روشن کردم. وحشت زده به لکه روی دستم نگاه کردم. قرمز بود؟ خون؟ چرا خون؟ روی تخت نشستم و دست تمیزم را تکیه گاه تنم کردم. چیزی زیر دستم بود. یک گلبرگ آبی رنگ. آن هم خونی بود. اما من که دست تمیزم را رویش گذاشته بودم... به سختی دراز کشیدم. سینه ام می سوخت، درد می کرد. ساعدم را روی چشمانم گذاشتم. حتما آن قدر سخت سرفه کرده بودم که گلویم خراشیده شده و خون افتاده بود. حتما همین بود.

صبح که بیدار شدم، فکر گلبرگ و لکه خون را از ذهنم بیرون کردم. نان را از توی فریزر بیرون آوردم و منتظر ماندم یخش آب شود. تکیه دادم به اپن. داشتم تصمیم می گرفتم برای صبحانه چه بخورم که موج سرفه دوباره شروع شد. چرا تمام نمی شدند؟ سه هفته سرفه، هر روز بدتر از دیروز. سرفه امانم را برید، روی زمین افتادم و سرم را روی سرامیک سرد کف آشپزخانه فشار دادم. چشم هایم را بستم و سرفه ها شدت گرفتند. چشمانم را که باز کردم، سرامیک سفید قرمز شده بود. باز هم گلبرگ آبی آغشته به خون، این بار چند تا. گلبرگ رز بود، شناختمش. مادر عاشق گلها و گلخانه ی کوچکش بود و من عاشق مادر. هر روز در گلخانه کنارش بودم. مگر می شد گلبرگ ها را نشناسم؟ ترس برم داشته بود. نمی دانستم چه بلایی دارد به سرم می آید. کمی دیگر سرفه کردم و بعد توانستم به سختی از جایم بلند شوم. سینه و گلویم می سوخت. به سختی به اتاقم رفتم و کامپیوترم را روشن کردم. صفحه جستجوگر را باز کردم.

مادر همیشه می گفت نباید درمورد بیماری ها اینترنت را زیر و رو کنی. سرت درد می کند و فلان سایت بهت اطمینان کامل می دهد که تومور مغزی داری و دو روز بیشتر زنده نیستی. مادر راست می گفت، اما چه چاره ای داشتم؟ می رفتم پیشش دکتر و می گفتم: "دکتر، سرفه می کنم و گلبرگ های خونی بالا می آورم"؟

نتیجه جستجو به خنده ام انداخت. گلبرگ و گل؟ دخترک؟ مرگ؟ آن قدر خندیدم که دوباره سرفه ام گرفت. یک گلبرگ دیگر. نگاهم که به گلبرگ افتاد، چیزی توی سرم جرقه زد. خنده از روی لبم پر زد. صدایش را شنیدم که می گفت: "من عاشق رنگ آبی ام! آبی آبی، مثل آسمون، مثل دریا." راست می گفت. همه وسایلش آبی بود. همه لباس هایش. اتاقش. چشم هایش. اصلا انگار یک حجم آبی متحرک بود.

راست بود؟ ترجیح می دادم بگوید تومور مغزی داری و دو ساعت بیشتر از عمرت نمانده. از جا بلند شدم. فکرهای خودم بیشتر از سرفه جانم را گرفته بودند. لباس پوشیدم و به دخترک پیام دادم که باید ببینمش. از خانه بیرون آمدم. تمام گلفروشی های شهر را زیر پا گذاشتم اما رز آبی پیدا نکردم. همه گفتند گل کمیابی ست، اصلا نیست. آخرین گلفروشی اما، دسته ای را برایم پیچید و گفت: "بفرمایید." تعجب کردم. گفتم: "من قبل از اینجا به چند گلفروشی سر زدم، اما هیچ کدام این گل را نداشتند. شما اولین نفری هستی که رز آبی در مغازه ات داشتی." شانه ای بالا انداخت و گفت: "این هم رز آبی نیست. اصلا این طرفها رز آبی پیدا نمی شود. شاخه رزهای سفید را می گذاریم توی آب رنگی و آبی می شوند." کمی خورد توی ذوقم اما پول دسته گل را دادم و راه افتادم به سمت همان پارک همیشگی. 

از دور شناختمش. با اینکه پشتش بهم بود اما مگر می شد متوجهش نشد؟ چند نفر در این شهر پیدا می شوند که شال و مانتو و شلوار آبی بپوشند و کوله آبی روی دوششان بیندازند؟ آرام به سمتش رفتم. سعی کردم سرفه هایم را خفه کنم تا متوجهم نشود. نزدیکش که رسیدم، گلها را از بالای سرش جلوی چشمش نگه داشتم و گفتم: "سلام!" و سرفه کردم. از جا پرید. گل ها را گرفت و گفت: "سلااام!!" بینی اش را میان گلها فرو برد و نفس عمیقی کشید. یک ابرویش را بالا برد و ادامه داد: "از کجا فهمیدی من عاشق گل رز هستم؟" لبخندی زدم و شانه بالا انداختم. اگر می دانستی از کجا... گفتم: "خب، چیزی می خوری؟" سرش را تکان داد. کمی راه رفتیم تا به کافی شاپ پارک رسیدیم. سفارشش را داد و گفت: "بروم دست هایم را بشویم، الان برمی گردم." گفتم: "باشه." موبایلش روی میز بود. موهایم را چنگ زدم. با هزار استرس موبایل را برداشتم. رمز نداشت. وارد برنامه پیام هایش شدم. ای وای حضرت گوگل، برای یک بار هم که شده، بیماری یک نفر را درست تشخیص دادی انگار. موبایل را سر جایش گذاشتم و سرم را روی میز گذاشتم. دوباره سرفه. دستمالی برداشتم که گلبرگ های خونی رسوایم نکنند. برگشت. رنگ آبی اش هنوز پیش چشمم درخشان بود. تو با دل من چه کردی دخترک؟ سرم گیج می رفت و سرفه می کردم. آخ قلبم، آخ. نگران و باعجله به سمتم آمد و گفت: "وای! چه ات شده؟ خوبی؟" و سریع در کوله اش را باز کرد و بطری آبی از تویش در آورد و جلوی دهانم گرفت. بطری را پس زدم و به سختی میان سرفه هایم پرسیدم: "با... ماشین..." سریع گفت: "آره، آره. راه بیفت، می برمت دکتر." خواست دستم را بگیرد، نگذاشتم. نگرانی را در چشم هایش دیدم. نگرانی اش برایم قشنگ بود. حیف که سرفه امانم را بریده بود و نمی توانستم به خاطر اینکه نگرانم شده ذوق کنم. حتی با اینکه می دانستم... 

سوار ماشینش شدم. ماشین لعنتی اش هم آبی بود. با سرعت بالا رانندگی می کرد. می دانستم به سمت کدام بیمارستان می رود. سرفه ها بند نمی آمدند، فقط شدیدتر شده بودند. حجمی را که توی گلویم بالا می آمد احساس کردم و سعی کردم بگویم که نگه دارد. نتوانستم. زدم روی داشبورد و به سختی گفتم: "بزن... کنار..." گفت: "برای چه؟" محکم تر زدم روی داشبورد که گفت: "باشه، باشه!" و زد کنار. در ماشین را باز کردم و خم شدم به سمت بیرون. هر دو دستم را جلوی دهانم نگه داشتم و شدیدتر سرفه کردم. حجم توی گلویم داشت بالاتر می آمد. صدایش را می شنیدم اما صدای سرفه ها توی گوشم بلندتر از آن بود که اجازه دهد بفهمم چه می گوید. یک سرفه دیگر، محکم محکم. و تمام شد. چشمانم را که باز کردم، گلی خون آلود توی دست هایم بود. گل را دید و جیغ زد. "چه بلایی سرت آمده؟" خندیدم. "تقصیر تو بود دخترک من. شاید هم تقصیر من بود. شاید هم تقصیر او بود. کسی چه می داند؟ اصلا مگر مهم است؟ بی خیال مقصر. بی خیال من، بی خیال او. تو اصل کاری دخترک. همه زندگی من بعد از مادر تو بودی دخترک." داشت گریه می کرد: "وای خدای من، چه می گویی؟ حالت اصلا خوب نیست. جریان چیست؟ نصفه جان شدم باور کن!" نیشخندی زدم. گلویم می خارید و می سوخت. موبایلم را برداشتم و صفحه ای که صبح توی کامپیوتر دیده بودم را باز کردم. موبایل را روی صندلی شاگرد انداختم و به سختی پیاده شدم. گفت: "کجا می روی؟ صبر کن!" به موبایل اشاره کردم و گفتم: "فقط یادت نرود، خوشحال باش عشق من. بگذار حداقل دلم به این خوش باشد.به خدا قسم نمی خواستم بدانی، حیف شد. می خواستم در تنهایی خودم اتفاق بیفتد. طمع کردم که خواستم یک بار دیگر ببینمت." کمی که راه رفتم، صدای گریه اش را شنیدم که بلندتر شده بود و صدای در ماشین که باز و بسته شد. صدایم کرد. ایستادم. برگشتم و نگاهش کردم. داشت با گریه به سمتم می دوید. سرفه ای دیگر و افتادم روی زمین. رشته خار را حس می کردم که آهسته آهسته توی گلویم بالا می آمد. چشمانم را بستم. کنارم رسید و نشست. با گریه گفت: "ببخشید. به خدا تقصیر من نبود، من... من متاسفم، خواهش می کنم خوب شو، برگرد..." خنده ای کردم و گفتم: "گریه نکن... دخترک. رسم... رسم روزگار است. گ... گفتم که، دنبال مقصر نباش عزیز من..." رشته خار بالاتر آمده بود. ته حلقم حسش می کردم. گفتم: "تو... ت... ف... فقط... بخند..." این هم از این. آخرین سرفه.

+داستان بالا صرفا زاییده افکار درهم نویسنده می باشد.

+مراجعه شود به: هاناهاکی دزیز.

+متوجه جنسیت شخصیت اصلی شدید؟ کی؟

+دقیقا اونی نشد که می خواستم. شاید بعدا داستان دیگه ای با همین موضوع نوشتم. شما فعلا اینو داشته باشید.

عزیزان، دوستان، خواهران و برادران!

سر جدتون اگر دارید می رید دنبال رشته ای مثل پزشکی یا دندون پزشکی، به خاطر پولش نرید. جون و اعصاب و سلامتی مردم بازیچه دست شما نیست.

آره، دیروز رفتم دندون پزشکی و دختره نه تنها فوق العاده بداخلاق بود، بلکه در عرض پنج دقیقه، باور کنید، پنج دقیقه معاینه کرد و دندونم رو پر هم کرد! بدون بی حسی. حتی وقت نداد بهش بگم با اون چیز سفیدا پرش کنه لااقل که معلوم نباشه. اون یارو مته ماننده که هست، اونو یهو تا بیخ دندونم فرو کرد تو، سرمو کشیدم کنار. چنان داد و بیدادی راه انداخت که دیگه بقیه شو همین جوری نشستم و پامو نیشگون گرفتم. گفتم که، از اون بو و صدای اون یارو مته هه متنفرم. حالم داشت بهم می خورد، پاهام داشت می لرزید. این اسکل انگار نه انگار. وحشی. والا من بودم فکر می کردم طرف تشنج کرده، این همین جوری داشت با سرعت هرچه تمام تر به کارش ادامه می داد. 

یادمه دکتر قبلی م، اول یه دور معاینه کرد، گفت پنجت پوسیده یه کم، شیشت هم ممکنه مشکل پیدا کرده باشه. درمورد اون اضافه هه هم نمی تونم نظر قطعی بدم، برو عکس بگیر بیار. رفتیم عکس رو گرفتیم آوردیم، کلللی نگاهش کرد، بعد گفتش که آره، پنجت باید پر بشه. برای دقت بیشتر فلان عکس رو هم بگیر که پوسیدگی رو نشون می ده. اون دندون اضافه هم کار من نیست، باید جراحی بشه. برو پیش متخصص فک و صورت. 

حالا این دختره ی نفهم، یه کاره برگشته می گه باید کشیده بشه، بکشمش یا اون یکی رو پر کنم؟ یعنی حتی به عکس نگاه هم نکرد! حتی با چشم هم معلوم بود که اگه بخواد دندون زیریش رو بکشه که اون اضافه هه در بیاد به جاش، باید دو تا دندون رو بکشه، چون اضافه هه وسط دو تا دندون زیریش در اومده!

تازه بذار پیازداغشو زیاد کنم. دندون من که اصلا درد نمی کرد، همین جوری برای چکاپ رفتیم. ولی دیشب تیر می کشید. زیاد نبودا، اذیتم هم نکرد، ولی ترسیدم. ترسیدم گند زده باشه و دندون بیچاره مو الکی سوراخ کرده باشه و دو روز دیگه مثل دندون مامان جون، اون کوفتی فلزی توش در بیاد و حالا دوباره خر بیار باقالی بار کن!

+داشتیم هیولا رو می دیدیم، اون قسمتی بود که مهران مدیری تو خونه ش مهمونی گرفته بود و اینا. از این مهمونیای لاکچری ای که ماها تو عمرمون ندیدیم.(البته شاید شما دیده باشید، نمی دونم. من که ندیدم.) مامان به یه نکته ظریفی اشاره کرد. گفتش که کسی که این فضا رو تجربه نکرده باشه، می تونه مگه تصویرش کنه؟ من و شمایی که از این مهمونیا نرفتیم، اگه بهمون می گفتن یه صحنه تو فیلمت بذار که این مهمونی توش باشه، می تونستیم آیا؟ تا کجاش با تخیل پیش می رفت؟

+داداش یکی از بچه ها، با رتبه هشت هزار کشوری ریاضی، برق شهید بهشتی قبول شده!!! اصلا اینو گفت من دهنم باز موند. هشت هزار آخه؟! دروغ هم نمی گه، حالا فکر نکنید خالی بسته. رفت و آمد خونوادگی داریم، دروغ گفته باشه لو می ره خب.

از اون ور همکلاسی دخترعمه هم، دانشگاه فرهنگیان رو تو انتخاب رشته ش زده بود، اما برای مصاحبه دعوت نشد. بعد نتایج که اومد، زنگ زده بود به دخترعمه که مژده بده، هم دانشگاهی شدیم! منم فرهنگیان قبول شدم! بعد دخترعمه گفت تو که برای مصاحبه اصلا دعوت نشدی! گفتش که آره، خودمم از همین تعجب کردم. :/

سولویگ عاشق دریا بود. دیوانه ی دریا بود. سولویگ اما حوصله دیدن دریای کثیف را نداشت. سولویگ می خواست برود و بزند توی دهن همه آنهایی که ادعا می کنند دریا مال من است و حصارکشی اش کرده اند و منت می گذارند. سولویگ دلش می خواست سرش را از شیشه ماشین بیرون ببرد و جیغ بزند، اما انتظار و اعصاب تب و لرز و حالت تهوع را نداشت. سولویگ وسط شب بیدار شد و به زور خودش را به حمام رساند و حالش بهم خورد و بعد از آن تا صبح خواب دید که توی حرم گم شده. و خب حرم امن است دیگر، نه؟ توی حرم که کسی دنبال آدم نمی افتد، نه؟ ولی خب مردم مرض دارند دیگر، نه؟ سولویگ آن شب توانست هیستیریک نخندد و صد البته که تشرهای دخترعمه هم بی تاثیر نبود، پس توی خواب هم نخندید. فقط دوید، از این صحن به آن صحن و از آن رواق به آن یکی. سولویگ صبح موقع نماز از گرما بیدار شد. و قبل از اینکه دوباره به خواب رود، صدای همه را شنید که یکی یکی بیدار شدند و پرسیدند: "سولویگ بهتره؟" و ذوق کرد. سولویگ صبح بیدار شد و دید همه رفته اند خانه و بابا رفته ماموریت. دوباره. سولویگ دو بار تلفن را جواب داد و بابا را مطمئن کرد که حالش بهتر است. سولویگ یکهو حس کرد از دنیا بدش می آید و تصمیم گرفت تا جایی که جان در بدن دارد بخوابد. سولویگ دلتنگ شد و دوباره درست سر دقیقه ی نود، با خودش گفت که واقعا دوست داری با بچه های نمونه دولتی بروی باغ کتاب؟ اما این بار تصمیمش را تغییر نداد. فکر کرد که می رود و اگر دوباره اذیت شد، کلا قید این جور برنامه ها را می زند. مرگ یک بار و شیون یک بار. سولویگ برای دخترعمه خوشحال بود که اولویت دومش را قبول شده بود و همراه بقیه با خانم معلم خانم معلم کردن اعصاب دختر مردم را بهم ریخت. سولویگ با خودش فکر کرد که یعنی می شود او هم سه سال دیگر همین قدر خوشحال باشد و خبر قبولی اش را استوری کند و از تک تک معلم ها و همکلاسی ها و دوستانش تبریک بگیرد؟ سولویگ تصمیم گرفت اگر این اتفاق افتاد، مثل بعضی ها نزند زیرش و شیرینی ای که قولش را داده بوده، واقعا بدهد. سولویگ دلش خواست که حرکتی بزند. که یک کاری بکند. اما تنها چیزی که به ذهنش رسید، نشستن پشت کامپیوتر و رقصاندن انگشتانش روی کیبورد بود. انگشتانی که دیگر داغ داغ نبودند. پنل بلاگ را که باز کرد، یادش آمد که فافا وبلاگ زده و عزا گرفت که حالا اگر فافا پیدایش کند باید چه خاکی توی سرش بریزد. سولویگ هیجان اول مهر را داشت و روزی دو بار خوابش را می دید. سولویگ خسته بود. خسته بود اما خوابش نمی برد. سولویگ می خواست بخوابد، اما بدون پتو خوابش نمی برد و زیر پتو گر می گرفت. سولویگ دلش می خواست تا ابد این نوشته مسخره و نابود را ادامه بدهد، اما دیگر چیزی برای گفتن به ذهنش نمی رسید. 

هر کار کردم دلم راضی نشد امروز پست نذارم. 

به نام خدا، سلام. (این مدلی باید شروع کرد دیگه، هوم؟)

اول از همه این رو بگم که بخشی از چیزایی که قراره بگم رو قبلا در این پست هم گفتم، اما از اونجایی که شونزدهم شهریور روز وبلاگ نویسان فارسیه، خواستم یه مروری روش داشته باشم، علاوه بر اینکه پستیه در راستای چالشی که آقای هاتف در این پست شروع کردن. (با تشکر از ایشون)

خب، داستان از کجا شروع شد؟

از یه تابستون. یادم نیست کلاس دوم بودم، یا سوم.

یه تقی به توقی خورد و با کارلا یه وبلاگ توی بلاگفا زدیم. اسم و آدرسش رو یادمه، دو پروانه دات بلاگفا دات کام. تو فاز اون موقع خودمون بودیم و روزها زمان گذاشتیم برای پیدا کردن قالب، کلید بالابر اون گوشه و ایموجیای مختلف. حتی از این کدای بارش حباب و قلب هم داشتیم_یکی از چیزایی که الان درکش نمی کنم، چون واقعا مزاحم خوندن می شه_داستان می نوشتیم و می ذاشتیم تو وبلاگمون. یعنی داستان ها رو مخصوصا برای وبلاگ می نوشتیم، نه اینکه از قبل داشته باشیم و منتشرشون کنیم. وبلاگایی هم که دنبال می کردیم تو همین فاز بودن، یادمه وبلاگ خانم طیبه رضوانی رو دنبال می کردیم که شاعر بودن، یا یه عده نویسنده همسن و سال خودمون رو. زد و خورد به نابودی بلاگفا. نه تنها وبلاگ خودمون، بلکه اونایی که دنبالشون می کردیم هم پودر شدن و دیگه هم پیداشون نکردیم، حتی الان.

دو سه سال گذشت و ما چنان ضربه ای خورده بودیم که دیگه به فکر وبلاگ زدن هم نیفتادیم. 

شد تابستون نود و چهار. زمانی که در اوج افسردگی و حس بیچارگی به سر می بردم و کسی رو نداشتم. جرقه ش دوباره تو سرم خورد و یه وبلاگ دیگه زدم. تجربه تلخ وبلاگ قبلی رو هنوز یادم بود و به جای بلاگفا رفتم سراغ میهن بلاگ. یه جورایی، تا حدی ناجی م شد تو اون زمان. تو هر دو تای اون وبلاگا با اسم و هویت واقعی خودم بودم. موقع دو پروانه که بچه بودم و حتی فکر پنهان کاری هم به سرم نمی زد. موقع دومیه (اسمش رو نمی گم چون هنوز موجوده ولی ابدا تمایلی ندارم که کسی پیداش کنه!) هم به این فکر افتادم که اسمم رو عوض کنم، اما گفتم من که چیزی برای قایم کردن ندارم. ولی خب بعد از یه مدت ازش دلزده شدم، بدم اومد. لوس بود دیگه. آموزش بافت دستبند و نظرسنجی کدوم یکی از شخصیتای مای لیتل پونی یا اور افتر های رو بیشتر دوست دارید! این شد که دیگه سراغش نرفتم. وبلاگایی که اون زمان دنبال می کردم رو هم یادمه، یه سری وبلاگ بودن که مامانم می خوندشون و منم با اینکه می دونستم خوشش نمیاد، می خوندمشون. وبلاگ "قلم بافی های یک نیکولای آبی" و وبلاگ یه آقای دکتر که اسمش رو یادم نیست.

خرداد ماه نود و هفت، تماشاگر تاسیس شد. توی همون میهن بلاگ. البته اول اسمش "خاطرات نود و هشت درصد واقعی یک کرم کتاب تمام وقت بود"، اما بعد از یه مدت عوضش کردم. از فضای وبلاگ نویسی دور شده بودم. حالا نه اینکه از اول هم همچین نزدیک بوده باشم! الانم اگه پستای اول رو ببیینید در روزانه نویس ترین حالت ممکن قرار دارن، امروز مدرسه این جوری بود و بلا بلا بلا. بعد از چند وقت هم که منتقل شد به بیان و شد اینی که شما می بینید.

خلاصه اینکه، من هیچ وقت خودم رو یه بلاگر نمی دونم. به نظرم برای بلاگر بودن به چیزی بیشتر از چیزی که من دارم ارائه می دم لازمه. حتی اولا از دست خودم عصبانی بودم، خوشم میومد از اونایی که معلوم بود پشت پستاشون زمان و برنامه ریزی هست در صورتی که من گاهی فقط احساسم یا چیزی که ذهنم رو مشغول کرده می نویسم، با اینکه سود چندانی برای کسی نداره خوندنش. اما بعد از مدتی بی خیال سرزنش کردن خودم شدم. وبلاگم هم درست مثل خودمه. من برنامه ریز نیستم، بداهه پردازم. چیزی که تو ذهنمه رو می گم. برونگرام و حس می کنم اون هیجانات برونگرایی هم تو نوشته هام دیده می شه، یه جور شتاب. هرچند به شخصه معتقدم نوشته های درونگرا پرمغزترن، عمیق ترن. (با عرض پوزش از همه دوستان، به طور کلی عرض کردم) اما من اینم! همینی که اینجاست، همینی که داره می نویسه و همینی که شما دارید می خونیدش. به قول شعار قبلی وبلاگم، من منم یک من ساده. با حداقل سانسور.

به عقب که نگاه می کنم، تماشاگر بخش بزرگی از زندگی من بوده. این فضا، این آدما حتی. وبلاگ چیزهایی رو به من داده بیشتر از دوستای مجازی خفن. بیشتر از فرصتی برای حرف زدن و خالی شدن. وبلاگ چیزهایی رو به من داده که اگر نبود، شاید هیچ وقت پیداشون نمی کردم. و از این بابت سپاس گزارم، از ته دلم.

+می خواستم بگم که کدوم یکی از پستام رو بیشتر از بقیه دوست داشتم، اما نتونستم انتخاب کنم. اگر نظری داشتید بهم بگید.

+از شما دوست بلاگر عزیز هم دعوت می کنم که در این چالش شرکت کنید. =)