تماشاگر

این که من بابا رو این قدر دوست دارم، بخشی ش بر می گرده به این که اون هم متقابلا من رو خیلی دوست داره، اصلا کلا از بچگی من همین طور بوده و من خدا رو خیلی بابتش شکر می کنم.

دیروز اینژ بهم پیام داده بود. گفت دلش برام تنگ می شه و گفت به نظرش من آدم خیلی قوی ای هستم. گفت قوی بودن به این نیست که داد بزنی من بدبختم ولی هنوز سر پام، به اینه که با مشکلاتت کنار بیای.

عاشورا تاسوعا نزدیکه بچه ها، دیگه هر و کر بسه، براتون یه نوحه می نویسم، فقط خودتون با ریتم مناسب بخونیدش:

یادمه اون اولا که عکسای بن رو زده بودم به دیوار، طبقه بالای تخت بودم و کمتر کسی می دیدشون. بابا هم که کلا رفت و آمد خاصی به اتاق ما نداشت در نتیجه نمی دونست. یه روز صبح بیدار شده بودم اما داشتم زور می زدم که دوباره بخوابم. همون موقع بود که بابا اومد تو اتاق، منم خودمو زدم به خواب. فکر کنم مامان بهش گفته بود چون اومد رو تخت فائزه و بالا رو نگاه کرد. از قضا بابای من از این فرد متنفر بود، نه صرفا به خاطر نفرت دیرینه ای که از انگلیسی ها داره، می گفت شبیه زامبیه. (|:)

امروز با آقای شاه آبادی رفته بودیم بازدید از مدرسه دارالفنون.

فائزه اومده سر یه نخ رو می ده دستم.

داشتم قابلمه ها رو از توی آبچکون بر می داشت که بچینم تو کابینت. همزمان داشتم خیلی خوشحال واسه خودم استرسد اوت گوش می کردم و تو آینه ی هود باهاش لب می زدم و مسخره بازی در میاوردم. یهو برگشتم دیدم بابا پشت سرمه. سریع برگشتم این ور اون ورو نگاه کردم که یعنی من که کاری نمی کردم!