تماشاگر

به نام خدا

چند سال پیش بود؟

یک، دو، سه، چهار، پنج، شش، هفت، هشت، نه، ده، یازده، دوازده، سیزده، چهارده، پونزده سال پیش. 

یه دختری پاشو گذاشت تو این دنیا. 

چند سال بعد از اون بود؟

یک، دو، سه، چهار، پنج، شش سال بعدش. 

اون دختره پا شد رفت کلاس ژیمناستیک. حواسش به تمریناش بود و دختری که از اون ور کلاس با چندش نگاهش می‌کرد رو نمی‌دید. نمی‌دونست دختره داره تو سرش می‌گه اییییی، این چه‌قدر لوسه! وقتی داشت تو مدرسه ثبت‌نام می‌کرد نمی‌دونست قراره هم‌مدرسه‌ای همون دختر باشه. نمی‌دونست که اون دختر قراره یه روزی بهترین دوستش بشه.

چند سال شده الان؟

یک، دو، سه، چهار، پنج، شش، هفت، هشت، نه سال شده الان. 

نه ساله که باهام موندی. حتی وقتی همه دوستام ولم کردن و بی"وفا" که مثلا دوست صمیمی‌م بود برگشت و باوقاحت گفت: فلانی جای تو رو برام پر کرده سولویگ. همه‌شون دونه دونه رفتن، کم‌رنگ شدن، اما تو موندی. تو همه روزای اون تابستون بعد از جابه‌جایی‌مون، تو همه روزای تابستون امسال، به این فکر می‌کردم که کاش کنارم بودی. 

شاید این جدایی‌ای که بینمون افتاد به نفعمون شد. ارزش این دوستی رو فهمیدیم. قبلشو یادته؟ حتی زنگ تفریحا رو باهم نمی‌رفتیم. اما الان اگه ولمون کنن نمی‌خوایم جدا شیم از هم.

از همین‌جا می‌گم که خیلیی دوسِت دارم، چون بلد نیستم رو در رو بگمش. ده برابر، صد برابر همه اونایی که ولم کردن دوسِت دارم.

از همینجا بغلت می‌کنم، چون این رو هم بلد نیستم رو در رو. 

چند سال؟

یک، دو، سه، ده، بیست، سی، صد، هرچند سال دیگه که باشم، امیدوارم تو هم باشی تو زندگی‌م. منم باشم تو زندگی‌ت.

تولدت مبارک کارلا. شاد باشی رفیق روزهای خوب، رفیق خوب روزها. 

+ این همه شهر ایران رو رفتم. تو چند تاشون زندگی کردم. تو نصفشون فامیل دارم. من گشتم، پیدا نکردم. شما هم نگردید، جایی مثل داش علی تو هیچ کجای ایران پیدا نمی‌شه. می‌دونم اسمش داداش علیه، اما من از بچگی گفتم داش علی و الان دیگه عوض نمی‌شه. اونایی که نمی‌دونن، یه بستنی‌فروشیه.

+ دیشب بعد از چهار سال دوباره تو اتاق خودم خوابیدم. ولی دیگه حس اتاق من رو نداشت، چون به جای فرشم و تختم و لباسام و استیکرام، وسایل دایی‌اینا توش بودن. هیچ حسی توم برنینگیخت، برعکس دفعه اول بعد از اسباب‌کشی که دیدمش و کلی گریه کردم.

+ می‌گه بری لباسا رو پهن کنی رو پشت بوم. می‌گم باشه. می‌گه یه روسری هم بپوش. می‌گم اون بالا که دید نداره. می‌گه حالا بپوش. دارم می‌رم بالا، یه خرده هم اوقاتم تلخه و نمی‌دونم چرا. می‌گه بیا اینجا. می‌گم بله؟ می‌گه منو دوست داری؟ می‌گم آره. می‌گه بوسم کن. بوسش می‌کنم. می‌گه من می‌دونم ما آدمای بداخلاقی هستیم، تحملمون کن. تو آدم بزرگی هستی. چشمامو می‌چرخونم و می‌خندم. می‌گه چرا این جوری نگاه می‌کنی؟ می‌گم داری هندونه الکی می‌دی زیر بغلم. می‌گه نه باور کن، تو خیلی خانومی. دستشو می‌ذاره رو شونه‌م و می‌گه عاقبت به خیر شی بابا.

اون روز هم بین راه رفت بستنی بخره، با یه سی‌دی برگشت. دیدم روش نوشته فول‌آلبوم‌های محسن چاوشی. با اینکه می‌دونم خودش از چاوشی متنفره. برای من خریده بودش.

همین حرفا و کاراش اگه نبود، تا الان ده بار از خونه فرار کرده بودم و سر ازته جوب درآورده بودم.

یه دوست لازم دارم. دختر باشه. بیست و شیش هفت ساله. ترجیحا پولدار باشه، نبود هم نبود حالا. مجرد باشه و تنها زندگی کنه، یا فوقش با مادرش مثلا. دختر باخدا و پاکی هم باشه. 

آهان، مشکلی هم نداشته باشه که من این سه سال باقی‌مونده رو برم پیشش زندگی کنم. 

قدیمیا یه چیزی حالی‌شون بوده که گفتن دوری و دوستی. 

+تبلت رو جا گذاشتم تهران. اگه می‌دونستم قراره ایییین همه بمونیم خب برمی‌گشتم میاوردمش!

+دارم از بی‌حوصلگی می. می. رم.!

+همین که گوشی رو برمی‌دارم داد و بیداد راه می‌ندازن. خب شما بفرمایید من الان دقیقا چه غلطی بکنم؟

+کارلا هم که رفته زنجان، نیست بریم ببینیمش دلمون وا شه!

+امین و مهدی دارن می‌رن مشهد. و هی از خودم می‌پرسم که ارزششو داشت که به جای اقیانوس آرام رفتی نمایشگاه؟ و هی به خودم جواب می‌دم که آره، داشت!

+این قدر بی‌حال و بی‌حوصله‌م، اومدم بگم زیرقابلامه‌ای، گفتم زیبراقلامه‌ای. و نیم ساعت یه سره داشتم می‌خندیدم به خوشمزگی خودم. :/

+هی کتابای دخترعمه رو باز می‌کنم بخونم، دو خط می‌خونم ول می‌کنم. اه. 

از این سفر درس گرفتم. نه درسایی که قبلا نگرفته بودم، اما این همه نتیجه‌گیری گهربار در یک سفر چند روزه؟ واعجبا!

یک، دخترک دیوانه، ترکی رو یاد بگیر! ترکی رو یاد بگیر که وقتی همه تو جمع دارن قهقهه می‌زنن لبخندای احمقانه نزنی و آویزون فافا نشی که: چی دارن می‌گن؟

دو، به تو ربطی نداره. لازم نیست بری به عمو بگی اون پرستویی که تو تلگرامه، پرستو نیست. چی کاره حسنی اصلا؟ 

سه، توی سرت کاه رو کوه نکن. هر فکر مسخره‌ای رو اون قدر گنده نکن که اشکت رو در بیاره و خواب رو از چشمت بگیره. گلوتو درد بیاره از بغضای بی‌معنی.

چهار، هر حرفی رو هرجا نزن. هر حرفی رو هرجا نزن. هر حرفی رو هرجا نزن. 

پنج، کتابای ادبیات دخترعمه رو ازش گرفتم. بازم دمش گرم، گفت بقیه رم بعدا بهم می‌ده. 

شش، خوشحال باش، تو معتاد نیستی به گوشی! معتاد فافاست که یه سره می‌گه شارژ شارژ شارژ، بسته!

هفت، هر حرفی رو هرجا نزن. 

هشت، زیر قولت نزن. وقتی نگاه می‌کنی به آسمونی که برگا دورشو گرفتن، هر فکری نباید به سر کوفتی‌ت بزنه. 

نه، هر کاری می‌کنی و هرجایی که می‌ری، این تنبلی‌تو بذار کنار. چرا باید به مردم بهونه بدی که پشت سرت حرف بزنی؟

ده، به حرفای فافا اعتماد نکن. آره، می‌خواد با "پرستو" حرف بزنه که هی سر شارژ جز می‌زنه!

یازده، از این به بعد خواستی موهاتو کوتاه کنی، باید با همه افراد خاندان از بزرگ تا کوچیک مشورت کنی. حالا خوبه که آبی‌شون نکردی، وگرنه چه تیکه‌ها که نمی‌شنیدی!

دوازده، هر حرفی رو هرجا نزن. 

*تماشاگر در حال حاضر صد تا دنبال‌کننده داره. D: