Desperate people find faith*

باز برگشتم به این‌جا، می‌بینی؟

دوستم گفت یه متن همدلانه بنویس که بذاریم تو کانال انجمن. نوشتم. هرچی امید و انگیزه و شادی داشتم ریختم توش. گفت هنوز تلخه، اشکم رو در آورد.

همه‌ش یاد اون خاطره‌ی زمان کنکورم می‌افتم. نوشته بودم که همه نگران کنکورن، ولی ذهن من هزاران جای دیگه‌ست و کنکور انگار آخرین مورد فهرست نگرانی‌هامه. حالا هم همون شده. ذهنم جاییه که نباید باشه. واقعا فکر می‌کردم کم‌تر اهمیت بدم، ولی هرچی بیشتر می‌گذره، زخمش عمیق‌تر می‌شه. آه، باز قلبم رو شکستی. دوست ندارم درباره‌ش فکر کنم یا ازش حرف بزنم، دلم نمی‌خواد این‌قدر رقت‌انگیز باشم، ولی جدی‌جدی قلبم شکست.

خیلی اوقات قبل از خواب، دقیقا وقتی تو مرز هوشیاری ایستاده‌م، چیزهای عجیبی به ذهنم می‌رسه. هر بار به خودم می‌گم «بنویسش!» و معمولا این کار رو نمی‌کنم؛ چون خیلی خسته‌م یا چون قبل از این‌که دستم رو دراز کنم، خوابم می‌بره. معمولا هم بعدا این فکرها رو یادم می‌ره. بعد از اولین سروصدا وقتی می‌خواستم بخوابم، باز از همین فکرها به سرم زد. داشتم فکر می‌کردم این باید یه لحظه باشه شبیه توی فیلم‌ها، از اون لحظه‌ها که شخصیت اصلی می‌فهمه دیگه وقتی برای از دست دادن نداره و می‌دوه این طرف و اون طرف و تمام کارهایی که می‌خواسته و باید می‌کرده رو انجام می‌ده. هرچی فکر کردم، چیزی به ذهنم نرسید که انجام بدم. چه حوصله‌سربر. خوابیدم.

با قطعی اینترنت راحتم. فقط نگران دولینگو بودم که فعلا در امانه. تمام روز با مامان آخر پذیرایی می‌شینیم و کتاب می‌خونیم؛ اون برای کارش و من برای درس یا سرگرمی.

*So now I pray to Jesus too.

۷ ۰

نوشته شده در پنجشنبه, ۳۰ خرداد ۱۴۰۴، ۰۹:۰۴ ب.ظ توسط سُولْوِیْگ 🌻

نظرات (۱۰)

نیکو =) | ۳۰ خرداد ۰۴ ساعت ۲۱:۰۹

چقدر خوشحالم که برگشتی اینجا

خوش اومدی به خونه خودتت

هرچی بیشتر میگذره زخمش عمیقتر میشه

چقدر این جمله رو میفهمم...

ممنونم، ممنونم. :)

هعی. :')

نیکو =) | ۳۰ خرداد ۰۴ ساعت ۲۱:۱۰

سرعت عملممD:

یا شایدم سرعت خوندنم

خلاصه من فرست کامنت بودم

جایزه ندارم؟

*_*

واقعا! :))

والا چیزی از دستم بر نمی‌آد، اگر نه که چرا. :)))

هلن پراسپرو | ۳۰ خرداد ۰۴ ساعت ۲۱:۲۷

توی این ۳۶ ساعت فهمیدم اعتیادم به عمومی نوشتن و ارتباط مجازیم خیلی جدی تر از این حرفاست. بازگشت همه به اینجاست.

راجع به نگرانی ها: صیم. هم کنکور، هم الان‌ منم همین.

ولی کی میتونه بیاد بسنجه که ناراحتی‌هامون به اندازه کافی مهمه یا نه؟ هرکی جرات داره بیاد جلو تا بزنم-

دیگه رفته تو خونمون هلن. مثل اون کنسرت تیلر که رو کرد به طرفدارها و گفت you guys are the longest relationship I've ever had.

نزدیک بود خودم شروع کنم به غر زدن سرمون که آخه چرا ما این‌طوری هستیم، ولی بعد جمله آخر رو دوباره خوندم. :))

نیکو =) | ۳۰ خرداد ۰۴ ساعت ۲۱:۳۹

راستش زود اومدم خوندم چون تنها ستاره روشن پنلم بود اول انتظار داشتم همه برگردیم بیان همه ستاره ها روشن شه ولی..

بگذریم خلاصه خیلی خوشحالم از این ستاره روشن :*)

اصن این پست خودش جایزه منههه

*وی در حال اصلا عجیب رفتار نکردن

دقیقا من هم همین‌طور! یعنی گفتم الان می‌رم می‌بینم بیان ستاره‌بارون شده. :))

ممنونم که خوندی! من هم از دیدن نظرات جدید خوشحال شدم. :)

حیجتیجیجنققچچس. :))

سارا زی زی گولو بلاسم | ۳۰ خرداد ۰۴ ساعت ۲۱:۴۶

بازگشت همه به سوی بیان است خخخ.

بهتره بنویسی شون چون اون وقت خوره به دل ت میوفته که چی بود و دلت میگه که چیز خوبی رو از دست دادی.

مال من که اینجوری، به خاطر همین تو چند تا نوت تو موبایل دارم که بتونم تو تاریکی یادداشت شون کنم.

حتی اگه بلند شم و به دلم بگم، ابجی اینها که جرت و پرت و دلم بهم زیر زیرکی بخند، خخخ.

ولی باز هم نجات شون دادم :)

من هم نصف کار هام تو نت خخخ.

امیدوارم زودتر تموم بشه یا حداقل نت رو آزاد کنند :")

واقعا!

آره دقیقا، گاهی که مثلا تو گوشی می‌نویسمشون و این‌ها، بعدا می‌خونم و می‌گم واه حاجی تو چی هستی، کی هستی؟ :))

هعی. منم امیدوارم زودتر تموم شه. :')

Kitsune ‌‌‌‌‌‌ | ۳۰ خرداد ۰۴ ساعت ۲۲:۲۶

یادمه یه بار چندسال پیش گفتم وابسته‌ی اینترنت نیستم و اگه یه روز کاملا قطع بشه خیلی راحت با نبودش کنار میام.

الان اون حرفمو پس میگیرم واقعا دارم دیوونه میشم سجسنمگحیجقکثمسم.

وای. :) من متاسفانه یا خوشبختانه به حدی رسیده‌م که همیشه می‌گم بدون اینترنت یا سایر امکانات دنیای مدرن، واقعا زندگی برام زهرمار یا غیرممکن می‌شه. اصلا نمی‌تونم. :)))

Nobody - | ۳۰ خرداد ۰۴ ساعت ۲۳:۲۲

خوشحالم می‌نویسی. چه اینجا، چه یه جای دیگه. همین که می‌نویسی عمیقا خوشحالم می‌کنه.

عنوان :))))

آه، من هم عمیقا خوشحالم که می‌خونی و هستی. :)

آره... :)

امیر + | ۳۰ خرداد ۰۴ ساعت ۲۳:۴۰

کتاب خواندن به عنوان سرگرمی واقعا سخته.

ای کاش من هم بتونم این کار رو انجام بدم :)

تا حدی عادته و تا حدی هم سلیقه. بعضی‌ها فقط یه هُلِ درست نیاز دارن، کافیه یه کتاب خیلی خوب بخونن تا گیرشون بندازه. بعضی‌ها هم کلا مدلشون چیز دیگه‌ایه، خودتون رو سرزنش نکنید. :)