تماشاگر

من از معلم فناوری ام که معلم هر کوفت دیگری هم هست متنفرم. همان معلمی که وقتی روز اول آمد توی کلاس، یکی از بچه ها گفت: عه، این پارسال معلم هنر من بود! و زنگ تفریح فهمیدیم معلم علوم آن کلاسی هاست و جلسه دوم هم توی دستش کتاب ریاضی هفتم را دیدیم و سر امتحان زبان هم به سوالات بچه ها جواب می داد. همان معلم لعنتی ای که تدریس و کار کردن و همه چیز را به ما واگذار کرده و خودش هیچ غلطی نمی کند، همانی که وقتی بهش گفتم می توانیم برای کار عملی فلان کار را بکنیم، گفت آره و حالا می گوید که نمره کامل نمی دهد، بله، من از فناوری و نمره اش و کلاسش و معلمش، حالم بهم می خورد و هر لحظه دعا می کنم به جان معلم فناوری پارسالم، که چه قدر دوستش داشتم و حالا این الدنگ هیچ جوره نمی تواند جایش را بگیرد.

من از شب غلت زدن توی تخت و نخوابیدن متنفرم.

من از همه فیلم های جذاب و مورددار آمریکایی دنیا متنفرم که دلت می خواهد ببینیشان، اما وجدانت آزارت می دهد.

من از همه پسرهای این شهر متنفرم که یک سره جلوی در مدرسه پلاسند و هر شر و وری که به دهنشان می آید می گویند.

من از صبحانه ها که نمی توانی به جای نان و پنیر، نان و ماست بخوری متنفرم.

من از کیبوردهای خرابی که موقع نوشتن جانت را بالا می آورند متنفرم.

من از کمری که از قوز کردن روی برگه درد می کند و از چشمی که به زور باز مانده متنفرم.

من از همه بیست و پنج صدم ها و هفتاد و پنج صدم های دنیا متنفرم.

من از برف پودری ای که گلوله و آدم برفی نمی شود متنفرم.

من از خانه ای که به خانه خاله اینها نزدیک نیست متنفرم.

من از همه بیمارستان ها و بوی گندشان متنفرم.

من از ایمیلی که نمی آید و از صفحه نتی که لود نمی شود متنفرم.

من از زمانی که تمام می شود و می رود و می رود متنفرم.

من از ایستگاه مترویی که در این نزدیکی ها نیست متنفرم.

من از این فاصله ها متنفرم.

من از این شهر و از این سن متنفرم.